Gefriemel

Ik word gek, geloof ik, van al die reclames. Dat ‘geloof ik’ omdat ik natuurlijk ook wel weet dat ik er niet echt gek van word; het is een ‘bij wijze van spreken’, natuurlijk. Dit gezegd hebbende, moet vermeld dat ik me de laatste tijd echt een aan een vliegende gekte grenzende mate erger aan reclames over providers van communicatiesystemen zoals Internet, (mobiele) telefonie, tv waarvoor extra betaald moet et cetera. Wat mij daar vooral aan stoort is dat iedereen weet dat we elkaar sowieso niets te melden hebben. Blijft over: het gefriemel met de apparaten die tot die communicatiesystemen horen; sms-en, ‘computeren’, ‘Internetten’, zappen et cetera. Dat is toch vooral bedoeld om de ontelbare lege momenten in evenzovele wegsijpelende levens in ieder geval de schijn van goedgevuldheid mee te geven. Ik weet ook wel dat ik er zelf net zo hard aan meedoe maar ik realiseer me tezelfdertijd dat ik me evenzogoed aan mezelf erger als aan anderen en aan reclames en aan veel te grote en opzichtige auto’s alsmede aan een keur aan gebruiksvoorwerpen van disproportionele afmetingen en of glans, producten die de term zelfoverschatting nieuw leven hebben ingeblazen. Eigenlijk staat die hele ‘designcultuur’ waarin we - volgens sommigen - leven me zeer tegen.